Dżamahirija

2011-10-21 14:48

Oświecony autorytaryzm w szatach satrapii i radzieckości

/szkic nieco dłuższy/

 

Ciekawe, jaki ustrój „pisany” i jaki rzeczywisty zostanie zaprowadzony w Libii po Kaddafim…

 

Powtórzę coś, co głoszę: polityka międzynarodowa – to nie więcej niż 100 tzw. wybitnych postaci reprezentujących w jakimś legalistycznym algorytmie około 200 państw (nie krajów, nie społeczeństw, tylko państw). Pomiędzy nimi około 100 osób (bez parytetów państwowych) – to kluczowi „mieszacze”, funkcjonujący pod „zarządem” kilkunastu liderów.

 

Jeśli w tym gronie uzna się za demokratę najgorszego zbójcę – będzie to obowiązywało w polityce międzynarodowej. I odwrotnie: jeśli ktoś okaże się niepokorny wobec tego grona – może zostać pod dowolnym pretekstem uznany za najgorsze zło, odtąd będzie eksterminowany jak najgorsze bydlę, z użyciem propagandy, wielkich funduszy, sił zbrojnych, wynalazków technicznych, drogą choćby sterowanych przewrotów politycznych.

 

Nie, chyba nie piszę tu o Kaddafim…

 

 

*            *            *

Na wzór Mao Tse-tung'a i jego czerwonej książeczki, Kadafi napisał swoją Zieloną, w której zapisane są reguły przyświecające reżimowi. Kadafi twierdził, że wymyślił trzecią teorię po komunizmie i demokracji.

 

Jamahiriya to “Arabic term” tłumaczony ogólnie jako “state of the masses”.Słowo to wywodzi się od jumhuriya, które jest powszechnym arabskim tłumaczeniem angielskiego "republic".Taki znalazłem źródłosłów, potwierdzają go moi arabscy znajomi.

 

Na stronie Ministerstwa Gospodarki RP czytamy:

 

Oficjalna nazwa – Wielka Libijska Arabska Dżamahirija Ludowo-Socjalistyczna (dżamahirija, czyli „państwo mas ludowych”, oparte na Trzeciej Uniwersalnej Teorii opisanej w Zielonej Książeczce. Płk Muammar Kadafi w 1969 wraz z grupą oficerów doszedł do władzy stając na czele rewolucji Al-Fateh, w 1990 r. został ogłoszony przez Powszechny Kongres Ludowy (parlament) – przywódcą rewolucji libijskiej).

 

Dżamahirija w liczbach (dane z marca 2011, za Outsider Media)): dochód na głowę: 14.192 $, miesięczne wsparcie dla niezamożnych: 730$, wynagrodzenie pielęgniarki – 1000$, „becikowe” – 7000$, wsparcie dla inwalidów – 1000$, państwowa bezzwrotna dotacja dla młodych małżeństw – 64.000$, darmowa opieka lekarska, część medykamentów, oświata i studia, staże zagraniczne, brak opłat za energię dla gospodarstw domowych, 50% dotacji do zakupowanych samochodów, polityka wspierania uboższych rodzin.

 

Zielona Książeczka została opublikowana już w roku 1975, gdy Kadafi miał dopiero 33 lata. Ponoć w jej przygotowaniu w znacznym stopniu pomagał mu jego ówczesny przyjaciel, polski arabista i socjalista, Franciszek Bocheński. Cytaty (przytaczam za Markiem Głogoczowskim):

 

Jeśli system wyborów parlamentarnych opiera się na propagandzie zmierzającej do pozyskania głosów, oznacza to, że jest to system demagogiczny w pełnym tego słowa znaczeniu. Głosy można kupić, mogą być one przedmiotem machinacji, a ponieważ ubodzy nie mogą podejmować walki wyborczej, zwyciężają zawsze i tylko ludzie bogaci.

 

Partia jest współczesną dyktaturą, jest nowoczesnym dyktatorskim podmiotem władzy, gdyż opiera się na zasadzie panowania części nad całością. Stanowi ona najnowsze – jak do tej pory – narzędzie dyktatury. Ponieważ nie jest jednostką, nadaje tworzonym przez siebie radom i komitetom oraz prowadzonej przez swoich członków propagandzie pozory demokracji.  Nie jest jednak instytucją demokratyczną, gdyż składa się z ludzi, których łączy wspólny interes, wspólne poglądy, poziom kultury lub pozycja. Tworzą oni partie, by realizować swoje interesy lub narzucać swoje poglądy czy ideologię całemu społeczeństwu. Celem partii jest sprawowanie władzy w imię realizacji swego programu. Jednak z punktu widzenia demokracji żadna z osób nie może sprawować władzy nad całym narodem, reprezentującym wiele interesów, poglądów, nastrojów, stanowisk i przekonań. Partia jest więc dyktatorskim podmiotem władzy, umożliwiającym wyznawcom wspólnych poglądów lub posiadaczom wspólnych interesów rządzenie całym narodem. Partia stanowi mniejszość w stosunku do narodu. Jej utworzenie ma na celu budowę narzędzi do rządzenia ludem, czyli tymi, którzy są poza partią.

 

Partia powstaje z początku jako przedstawicielstwo ludu. Następnie jej kierownictwo staje się przedstawicielstwem członków partii. Z kolei przewodniczący staje się przedstawicielem jej kierownictwa. Gra partyjna jest więc śmieszną, oszukańczą grą opierającą się na fikcyjnej formie demokracji o egoistycznej treści, u jej podstaw zaś leży demagogia, manewry i rozgrywki polityczne. Potwierdza to, że system partyjny jest narzędziem dyktatury, dyktatury współczesnej. Jest to dyktatura jawna – nie zamaskowana. Świat jeszcze jej nie przezwyciężył, jest to więc dyktatura czasów współczesnych.

 

Znalazłem też inne cytaty:

Demokracja posiada tylko jedną formę i jedną teorię. Różnice i sprzeczności pomiędzy ustrojami pretendującymi do miana demokratycznych są jedynie dowodem na to, że ustroje te są niedemokratyczne. Natomiast władza ludu ma tylko jedno oblicze, władzę tę można urzeczywistnić jedną tylko drogą, jaką są kongresy ludowe i komitety ludowe. A więc: nie ma demokracji bez kongresów ludowych, komitety ludowe w każdym miejscu.

 

albo:

Naturalnym systemem prawnym każdego społeczeństwa jest prawo zwyczajowe lub religia. Każda próba ustanowienia systemu prawnego z pominięciem tych dwóch naturalnych źródeł jest usiłowaniem błędnym i nielogicznym.

 

czy:

To właśnie podmiot władzy ma być posłuszny systemowi prawnemu społeczeństwa. Jednak we wszystkich stronach świata narodami rządzi się poprzez umowne systemy prawne, które w zależności od wyniku walki o władzę ulegają zmianie lub są anulowane.

 

i jeszcze na koniec:

Partia jest plemieniem współczesnej epoki. Jest sektą wyznaniową. Społeczeństwo rządzone przez jedną partię jest zupełnie tym samym, co społeczeństwo, którym włada jedno plemię lub sekta. Partia reprezentuje bowiem, jak wspomniano, poglądy jednej grupy ludzi, interesy,  przekonania lub pozycje jednej grupy i stanowi mniejszość w odniesieniu do całości narodu, mając wspólne interesy lub religijne przekonania.(…) Należy znaleźć podmiot nie będący partią, klasą, sektą ani plemieniem. Podmiotem takim jest cały lud, nie zaś jego przedstawicielstwo czy zastępstwo. Nie ma zastępstwa ludu, reprezentacja jest oszustwem.

 

Nie jestem apologetą Kaddafiego czy Zielonej Książeczki. Nie chciałbym żyć w Libii, nawet jeśli byłbym podobny zewnętrznie do Araba. Pokazuję, co uważam za warte uwagi.

 

 

*            *            *

Powsta(wa)ł pewien raport Komisji Praw Człowieka ONZ na temat osiągnięć Libii w zakresie poszanowania praw człowieka (4 stycznia 2011, patrz:TUTAJ), oto cytaty z raportu (za stroną Racjonalista):

 

Iran podkreśla, że Libijska Arabska Dżamahirija wprowadziła w życie szereg międzynarodowych instrumentów praw człowieka i współpracowała z odpowiednimi organami nadzorującymi wdrażanie traktatów. Iran odnotował z satysfakcją powołanie Komitetu Praw Człowieka, jako niezależnej krajowej instytucji i stworzenie środowiska dla działalności organizacji pozarządowych.

 

Algieria podkreśla wysiłki Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji w dziedzinie promowania praw człowieka, pokazujące zaangażowanie Libii we wdrażanie rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ i we współdziałanie ze społecznością międzynarodową. Algieria z zadowoleniem powitała utworzenie odpowiednich instytucji, a w szczególności Komitetu Praw Człowieka. Odnotowano, że Libia po zniesieniu sankcji dokonała postępu w dziedzinie oświaty, jak i w dziedzinie gospodarki i rozwoju społecznego.

 

Katarchwalił utworzenie ram prawnych pozwalających na ochronę praw człowieka i wolności, w tym kodeksu karnego i procedur postępowania w prawie karnym, które zabezpieczyły prawne gwarancje dla wprowadzenia tych praw. Katar wyraził uznanie wprowadzonych zmian w dziedzinie oświaty, ochrony zdrowia, praw kobiet, dzieci i osób starszych oraz sytuacji osób ze specjalnymi potrzebami.

 

Sudan odnotował pozytywne doświadczenia Libii w zakresie naboru do szkół wyższych i poprawy edukacji kobiet.

 

Syryjska Republika Arabska chwaliła Libijską Arabską Dżamahiriję za jej głębokie zaangażowanie i współpracę z Radą Praw Człowieka ONZ. Wyraziła uznanie dla demokratycznego ustroju opartego na autorytecie ludu, który wyraża się w publicznych konferencjach, rozwijających i wzmacniających respekt dla praw człowieka, przy równoczesnym poszanowaniu tradycji kulturowej i religijnej.

 

Korea Północna chwaliła Libijską Arabską Dżamahiriję za jej osiągnięcia w zakresie ochrony praw człowieka, szczególnie na polu praw ekonomicznych i gospodarczych, w tym wzrostu dochodów, opieki socjalnej, darmowej oświaty, coraz lepszych usług w zakresie opieki zdrowotnej, opieki nad niepełnosprawnymi i wysiłkami na rzecz zapewnienia praw kobietom. Odnotował również właściwe funkcjonowanie krajowych ciał konstytucyjnych i ustawodawczych.

 

Bahrajn odnotował fakt, że Libijska Arabska Dżamahirija podjęła szereg kroków zmierzających do poprawy praw człowieka, a w szczególności prawa do nauki i praw niepełnosprawnych. Bahrajn pochwalił darmowy system edukacyjny, a w szczególności elektroniczny system egzaminów oraz nauczanie dla nauczycieli. Pochwalił libijskie wysiłki w zakresie poprawy sytuacji niepełnosprawnych, w szczególności usługi i zabiegi rehabilitacyjne dostarczane w ramach tego programu.

 

Autonomia Palestyńska pochwaliła Libijską Arabską Dżamahiriję za jej konsultacje ze społeczeństwem obywatelskim i za przygotowanie krajowego raportu, który pokazuje zaangażowanie w poszerzenie cieszenia się prawami człowieka. Palestyna pochwaliła Libię za Wielką Zieloną Kartę Praw Człowieka. Odnotowano ustanowienie niezależnych krajowych instytucji mających promować i chronić prawa człowieka, które otrzymały wiele kompetencji zalecanych przez Zasady Paryskie. Odnotowano również współpracę Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji z organami praw człowieka.

 

Irak pochwalił Libijską Arabską Dżamahiriję za uczestnictwo w tworzeniu większości międzynarodowych regionalnych przepisów dotyczących praw człowieka, przepisów które mają pierwszeństwo przed ustawodawstwem krajowym. Z zadowoleniem przyjęto wysiłki aby przedstawić wszechstronny przegląd realizacji praw człowieka w Libii, oparte na jedności demokracji, rozwoju i prawach człowieka. Pochwalono również Libijską Arabską Dżamahiriję za jej współpracę ze społecznością międzynarodową.

 

Arabia Saudyjska pochwaliła Libijską Arabską Dżamahiriję za jej osiągnięcia w dziedzinie ładu konstytucyjnego . ustawodawstwa i zabezpieczeń instytucjonalnych, pokazujące jak wielką wagę Libia przywiązuje do praw człowieka i do faktu, że traktaty międzynarodowe mają pierwszeństwo przed ustawami krajowymi. Odnotowano, że Libijska Arabska Dżamahirija aktywnie uczestniczyła w wielu konwencjach międzynarodowych praw człowieka i utworzyła wiele instytucji, krajowych, rządowych i poza-rządowych, których zadaniem jest promowanie i ochrona praw człowieka.

 

Tunezja z zadowoleniem przyjęła [libijski] krajowy raport, jak również wysiłki Krajowego Komitetu, takie jak utworzenie strony internetowej w celu zbiorczej prezentacji publikacji. Tunezja odnotowała postępy zrobione przez Libijską Arabską Dżamahiriję, takie jak przyjęcie Wielkiej Zielonej Karty Praw Człowieka, która chroni fundamentalne wolności i prawa zapisane w międzynarodowych instrumentach praw człowieka.

 

Wenezuela uznała wysiłki Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji mające na celu promowanie praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych, w szczególności tych dotyczących dzieci. Podkreślała postępy w dziedzinie zapewnienia darmowej i obowiązkowej oświaty.

 

Jordaniaz zadowoleniem odnotowała postępy Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji w zakresie promowania i ochrony praw człowieka, w tym utworzenia odpowiednich instytucji, a w szczególności systemu sprawiedliwości. Jordania pochwaliła postępy na polu ochrony zdrowia, edukacji, na rynku pracy, jak również zwiększenie uwagi na prawa kobiet. Jordania odnotowała uczestnictwo kobiet w życiu publicznym, w podejmowaniu decyzji, podkreślając, że kobiety stanowią jedną trzecią zatrudnionych w wymiarze sprawiedliwości.

 

Kuba wyraziła uznanie Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji za postępy uczynione w sprawie jednego z Celów Rozwoju Tysiąclecia, a mianowicie powszechnej edukacji podstawowej. Zauważyła, że kraj ten zobowiązał się także do dostarczania opieki zdrowotnej.

 

Oman wyraził uznanie Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji za jej sumienne wysiłki w dziedzinie praw człowieka i za uczynienie ich najwyższym priorytetem. Odniósł się do ram prawnych ochrony praw człowieka i wyraźnego zaangażowania w tym względzie, co znajduje odzwierciedlenie w ratyfikacji większości instrumentów praw człowieka i współpracy z mechanizmami Narodów Zjednoczonych. Raport kraju skupiał się zarówno na osiągnięciach, jak i na wyzwaniach, co pokazuje jego szczerość w odnoszeniu się do kwestii praw człowieka.

 

Egipt wyraził uznanie Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji za postęp w budowanie wszechstronnych ram instytucji praw człowieka i przedstawianiu projektów ustaw oraz popieraniu zasobów ludzkich w tej dziedzinie. Wyraził uznanie z powodu rozdziału ministerstwa sprawiedliwości i ministerstwa spraw wewnętrznych oraz prace nad nowym kodeksem karnym, jak również chwalił współpracę z organizacjami międzynarodowymi w zwalczaniu handlu ludźmi i korupcji, oraz poprawę warunków związanych z nielegalną migracją.

 

Malta w pełni uznała trudności, przed jakimi stoi Libijska Arabska Dżamahirija i z zadowoleniem powitała działania podjęte na szczeblu krajowym, bilateralnym i regionalnym, by powstrzymać nielegalną działalność, która powoduje wzrost migracji. Malta z zadowoleniem powitała współpracę Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji z Międzynarodową Organizacją ds. Migracji.

 

Bangladesz odniósł się do postępu uczynionego w prawach ekonomicznych i społecznych, włącznie z dziedzinami edukacji, opieki zdrowotnej, redukcji biedy i opieki społecznej. Bangladesz zauważył z uznaniem kroki podjęte na rzecz promowania przejrzystości.

 

Malezja wyraziła uznanie dla Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji za to, że jest stroną znacznej liczby międzynarodowych i regionalnych instrumentów praw człowieka.

 

Maroko z zadowoleniem powitało osiągnięcia w promowaniu ochrony społecznej, szczególnie dla kobiet, dzieci i osób o specjalnych potrzebach. Z zadowoleniem powitało wysiłki obrony praw dzieci. Z zadowoleniem powitało ustanowienie krajowego komitetu ochrony osób o specjalnych potrzebach. Maroko chwaliło także Libijską Arabską Dżamahiriję za promowanie praw człowieka do edukacji, szczególnie dla personelu służ bezpieczeństwa.

 

Pakistan chwalił Libijską Arabską Dżamahiriję za kroki podjęte zarówno w kategoriach ustawodawstwa, jak i praktyce, notując z uznaniem, że stała się stroną większości podstawowych traktatów praw człowieka. Pakistan chwalił oddanie Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji prawom człowieka, szczególnie prawu do zdrowia, edukacji i pożywienia, także wtedy, kiedy kraj stał przed sankcjami w latach 1990. Pakistan był zachęcony wysiłkami na rzecz zajęcia się przyczynami nielegalnej migracji i zauważył dobrą praktykę rozwiązywania sporów politycznych i rozwijania infrastruktury w krajach źródłowych.

 

Meksykpodziękował delegacji za przedstawienia raportu krajowego i odpowiedzi, których dostarczył. Wyraził uznanie dla woli politycznej Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji zajęcia się stojącymi przed nią wyzwaniami praw człowieka. Meksyk miał nadzieję, że uniwersalny periodyczny przegląd Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji da pozytywny wkład w krajowe wysiłki przezwyciężenia wyzwań, by zagwarantować pełnię praw człowieka.

 

Myanmar wyraził uznanie Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji za jej postęp ekonomiczny i społeczny i dostrzegł wysiłki ustawodawstwa krajowego skierowanego na gwarantowanie równych praw. Myanamar zauważył, że kraj ten przystąpił do wielu instrumentów międzynarodowych praw człowieka i ustanowił krajowy Komitet Praw Człowieka. Myanamar chwalił wysiłki urzeczywistnienia podstawowego wykształcenia dla wszystkich i darmowej opieki zdrowotnej.

 

Wietnam pogratulował delegacji jakości raportu krajowego. Zanotował z satysfakcją oddanie Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji wobec ochrony i promowania praw człowieka swojego narodu, a szczególnie przystąpienie kraju do głównych, międzynarodowych konwencji praw człowieka. Przyjął z zadowoleniem osiągnięcia poczynione w dziedzinie realizacji praw człowieka.

 

Tajlandia powitała z zadowoleniem raport krajowy, który przedstawił zarówno postęp, jak i wyzwania. Tajlandia podkreśliła poczynione wysiłki w sprawach edukacji, osób o specjalnych potrzebach i narażonych grup.

 

Brazylia zauważyła postęp ekonomiczny i społeczny Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji i promowanie praw ludzi z ułomnościami, darmową opiekę zdrowotną i wysoką liczbę chodzących do szkoły w szkolnictwie podstawowym. Brazylia zanotowała skuteczną współpracę z organizacjami międzynarodowymi w takich dziedzinach jak prawa migrantów, reforma prawna i walka przeciwko korupcji.

 

Kuwejt wyraził uznanie dla inicjatywy Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji podniesienia dochodu na głowę ludności i zapewnienia sprawiedliwości społecznej i sprawiedliwego rozdziału bogactwa. Chwalił podjęte kroki w sprawie rodzin o niskich dochodach. Kuwejt wezwał Libijską Arabską Dżamahiriję do kontynuowania wysiłków zintegrowania ludzi niepełnosprawnych w społeczeństwie, uznając ich pozytywną rolę.

 

Wśród chwalących Libię znalazły się również takie kraje jak Australia i Kanada, które jednak zalecały pewne zmiany. Nieco ostrzej poprawę zalecały USA , pisząc o torturach więźniów, braku wolności słowa i aresztowaniach ludzi z przyczyn politycznych (akurat USA podnoszą ten temat! – JH).

 

Krytyk powie: Arabowie oraz III Świat trzymają z Libią, normalka. Poważny zaś krytyk powie: Arabowie nie kłamią pokazując konkrety Dżamahirji, a poparcie Arabii dla Libii daje do myślenia w kategoriach demokratycznych. A najpoważniejszy krytyk zauważy: fasadowość i zmyłkowość rozwiązań libijskich niczym nie odbiega od fasadowości i zmyłkowości europejskiej, rosyjskiej, amerykańskiej, chińskiej, indyjskiej.

 

 

*            *            *

Na stronie zajmującej się stosunkami międzynarodowymi czytamy (wybór zapisków – JH):

  • 1951, 24 grudnia - Libia jako pierwsze (kolonialne – JH) państwo (Afryki – JH) uzyskuje niepodległość decyzją ONZ, podjętą 21 listopada 1949 roku i przyjmuje ustrój monarchiczny; pierwszym i jak się okaże ostatnim królem zostaje Idris I
  • 1953, 28 marca – Libia przystępuje do Ligi Państw Arabskich
  • 1953, 30 lipca - Wielka Brytania i Libia podpisują w Londynie układ sojuszniczy
  • 1969, 1 września – Grupa młodych oficerów pod przywództwem pułkownika Muammara Kadafiego obala króla Idrisa i ustanawia Libijską Republikę Arabską
  • 1970, 16 stycznia - Kadafi zostaje ogłoszony premierem Libii
    1970, 28 marca – Ostatni żołnierze brytyjscy opuszczają Libię
    1970, 11 czerwca – Ostatni żołnierze amerykańscy opuszczają Libię
    1970, 7 października – Osadnicy włoscy zostają wyrzuceni z Libii
  • 1971, 17 kwietnia - Egipt, Libia i Syria podpisują układ o utworzeniu Federacji Republik Arabskich, który jednak nie zostanie zrealizowany
    1972, 2 sierpnia – Kadafi i prezydent Egiptu Anwar Sadat porozumiewają się co do połączenia obu państw, do czego jednak nie dojdzie
    1973, 21 lutego - Lotnictwo izraelskie zestrzeliwuje nad Synajem libijski samolot pasażerski Boeing 727; ginie 108 osób ze 113 na pokładzie
    1973, 15 kwietnia – Kadafi ogłasza „rewolucję kulturalną”, zakładającą m.in. tworzenie „komitetów ludowych” nadzorujących funkcjonowanie wszystkich instytucji
    1974, 12 stycznia – Kadafi i prezydent Tunezji Habib Bourguiba zawierają na tunezyjskiej wyspie Dżerba traktat o unii obu państw pod nazwą Islamska Republika Arabska; do jej utworzenia również nie dojdzie
  • 1977, 2 marca – Kadafi zmienia oficjalną nazwę kraju na Wielka Libijska Arabska Dżamahirija Ludowo-Socjalistyczna, gdzie dżamahirija oznacza „państwo mas ludowych”
  • 1980, 10 września – Kadafi i prezydent Syrii Hafez al-Assad ogłaszają połączenie obu państw, co nie zostanie wcielone w życie
  • 1981, 19 sierpnia - Amerykańskie samoloty bojowe F-14 zestrzeliwują 2 libijskie samoloty zwiadowcze Su-22 nad Zatoką Wielka Syrta, uznawaną przez Libię za jej wody terytorialne
  • 1984, 17 kwietnia - Brytyjska policjantka Yvonne Fletcher ginie gdy z ambasady Libii w Londynie oddane zostają strzały w kierunku małej demonstracji przeciwników Kadafiego; incydent prowadzi do zerwania stosunków dyplomatycznych przez Wielką Brytanię
  • 1984, 13 sierpnia – Kadafi i król Maroka Hassan II i podpisują w Oujdzie porozumienie w sprawie utworzenia Unii Arabsko-Afrykańskiej, która również nie zostanie wprowadzona w życie
  • 1986, 15 kwietnia - Lotnictwo amerykańskie bombarduje kilka celów wojskowych w Libii w odwecie za zamach na dyskotekę w Berlinie 10 dni wcześniej; według danych libijskich ginie 37 osób, w tym adoptowana 15-miesięczna córka Kadafiego
  • 1988, 21 grudnia - Samolot linii lotniczych PanAm spada na szkockie miasteczko Lockerbie w wyniku wybuchu bomby; ginie 259 osób znajdujących się na pokładzie i 11 na ziemi; za zamach oskarżona zostanie Libia
  • 1989, 4 stycznia - 2 amerykańskie myśliwce F-14 zestrzeliwują 2 libijskie myśliwce MiG-23 około 100 kilometrów na północ od wybrzeży Libii
  • 1989, 17 lutego - Przywódcy Libii, Algierii, Maroka, Mauretanii i Tunezji podpisują w Marrakeszu traktat ustanawiający Unię Arabskiego Maghrebu
  • 1989, 19 września - Nad Nigrem w wyniku eksplozji bomby rozbija się samolot pasażerski DC-10 francuskich linii UTA; ginie wszystkich 156 pasażerów i 14 członków załogi; o zamach oskarżona zostanie Libia
  • 2004, 28 czerwca - Po 24-letniej przerwie USA nawiązują stosunki dyplomatyczne z Libią
  • 2006, 15 maja - USA po 26 latach od zamknięcia ambasady w Trypolisie przywracają pełne stosunki dyplomatyczne z Libią i skreślają ją z listy państw-sponsorów terroryzmu
  • 2008, 1 stycznia - Libia po raz pierwszy obejmuje rotacyjne przewodnictwo w RB ONZ; 2 dni później minister spraw zagranicznych Abdel-Rahman Shalgam jako pierwszy szef libijskiej dyplomacji od 1972 roku odwiedza USA
  • 2008, 30 sierpnia – Kadafi i Berlusconi podpisują w Benghazi przełomowe porozumienie stanowiące, że Włochy zainwestują w Libii 5 miliardów dolarów w ciągu 25 lat w ramach odszkodowania za okupację kolonialną w latach 1911-43
  • 2009, 2 lutego - Kadafi zostaje wybrany na przewodniczącego Unii Afrykańskiej

To kalendarium pokazuje jasno, że terrorystyczna „wojna odgórna” z udziałem Libii i krajów „demokratycznym” toczy się w najlepsze od lat, wszyscy są w tej wojnie siebie warci, a w dodatku Libia wciąż uzyskuje poparcie sporej (arabskiej) części świata, chociaż jej regionalne zapędy ekspansjonistyczne są ignorowane.

 

 

PRZYPISY I ŹRÓDŁA:

 

 

 

 

Tagi:

| | | | | |

Powrót

Kontakty

Publications

Dżamahirija

Nie znaleziono żadnych komentarzy.

Wstaw nowy komentarz