Dysputa, decyzja, czyny

2014-01-07 17:56

 

Świat jest niewyobrażalnie różnorodny. Co prawda, w dobie rozkwitu rabunkowej i niszczycielskiej gospodarki białego człowieka, mniej-więcej od stulecia, wymierają rocznie tysiące gatunków zwierząt i roślin, a całe ekosystemy ulegają rozkładowi lub syntetyzacji (naturalia są wypierane przez sztuczne twory) – ale w to miejsce przyrasta w postępie geometrycznym różnorodność tworzona przez człowieka. Mimo tzw. metro-seksualności rośnie też różnorodność samego człowieka jako gatunku. To, o czym myślę można zamknąć w kilku pojęciach wałkowanych przez białego człowieka od kilku stuleci, takich jak Rzesza (multitude)[1], Różnia (différance)[2], Pluralizm (różnorodność)[3], Proliferacja (rozprzestrzenianie)[4], Rynek (konkurencja)[5], Mnogość (interesy)[6].

Taka rzeczywistość ma w sobie zakodowaną właściwość, którą ja nazywam DYSPUTĄ. Zwykło się przypisywać zdolność do kreowania Dysputy jedynie człowiekowi. Ale jest to właściwość uniwersalna dla Materii. Kiedy pojawia się „inność” – oddziałuje ona dialektycznie na „dotychczasowość” („normalność”). Wynikiem takiej koincydencji jest „nowość” (Wolfgang Pauli określił koincydencję jako „widzialne ślady niedających się znaleźć zasad”)[7].

W obiegu naukowym i potocznym są podstawowe „Zasady państwa demokratycznego”

1. Zasada suwerenności narodu-społeczeństwa – źródłem władzy jest naród, który jest uprawniony do decydowania i rozstrzygania w sprawach najważniejszych dla państwa (sprawowanie władzy pośredniej: wybierając parlament, prezydenta itp., bezpośredniej: uczestnicząc w referendum lub korzystając z prawa weta i inicjatywy ludowej). W warunkach demokracji możliwe jest prawo do obywatelskiego nieposłuszeństwa.
2. Zasada pluralizmu – realizowana w płaszczyźnie politycznej, społecznej, ideowej i ekonomicznej. Pluralizm polityczny polega na tym, że w państwie możliwe jest istnienie wielu partii i innych organizacji politycznych, które są niezależne od władz państwowych ani od siebie wzajemnie. Mogą tworzyć programy i strukturę organizacyjną, maja różną tożsamość ideową. Mogą też swobodnie ze sobą rywalizować(w ramach prawa i ustalonych reguł)o poparcie wyborców, dzięki któremu niektóre z nich będą rządzić państwem, a inne będą tworzyć opozycję lub zabiegać o wpływ na politykę państwa.
3. Zasada podziału władz – władza państwowa dzieli się na ustawodawczą (odpowiedzialną za stanowienie prawa), wykonawczą (mającą je realizować w praktyce) i sądowniczą (rozstrzygająca spory na podstawie obowiązujących norm prawnych).
4. Zasada państwa prawa – państwo prawa istnieje wtedy, gdy organizacja i działanie władzy publicznej oparte są na prawie. Prawo określa wzajemne stosunki między władzami, władzą i jednostkami jako podmiotami prawa i między jednostkami. W takim państwie zagwarantowana jest równość obywateli. Dozwolone jest wszystko, czego nie zabrania prawo. Prawa jednych ograniczone są prawami drugich. Prawem związane jest społeczeństwo i władza. Prawo stoi ponad władzą. Podstawą rozstrzygania praw publicznych jest zasada większości.
5. Konstytucjonalizm i praworządność – konstytucjonalizm współcześnie rozumiany jest jako ustrój oparty na konstytucji, a także jako określenie sprawowania władzy zgodnie z ustawą zasadniczą. Jest on również związany z praworządnością, czyli rządzeniem zgodnie z obowiązującym prawem.
6. Zasada przedstawicielstwa (reprezentacji) – władza pośrednia, przedstawiciele są wybierani w cyklicznych i wolnych wyborach, a procedura głosowania jest utajniona. Lud nie sprawuje swojej władzy bezpośrednio, a wybiera do jej sprawowania swoich przedstawicieli przed nim odpowiedzialnych.
7. Zasada ograniczonych rządów większości lub Rządy większości z poszanowaniem praw mniejszości – rządy większości z zastrzeżeniem, że żadna mniejszość nie może być represjonowana. Początkowo dotyczyła głównie mniejszości religijnych (Lord Acton, który nie mógł studiować w Wielkiej Brytanii z powodu bycia katolikiem) i etniczne, dopiero później polityczne.

Paradoksalnie – powyższe zasady, w swym najbardziej ogólnym znaczeniu jak najbardziej ponętne – są wciąż łamane tym bardziej, im bardziej demokratyczne jest państwo: owo łamanie dotyczy swoistej „urawniłowki”, której ofiarą padają właśnie Rzesza (multitude), Różnia (différance), Pluralizm (różnorodność), Proliferacja (rozprzestrzenianie), Rynek (konkurencja), Mnogość (interesy). W notce „Samoobsługa” wskazywałem na znaczenie „oddolnego”, ludowego samo-organizowania się wszelkich wspólnot, społeczności, zbiorowości oraz o zagrożeniach Stygmatyzacji i Monokliki dla demokracji.

Rzecz w tym, że zarządzaniu, administrowaniu sprawami publicznymi nie można nadawać tonu ujednolicenia, które ułatwia robotę administratorowi, ale glajchszaltuje rzeczywistość odbierając jej elementom odrębność, indywidualizm, wpychając je w urzędowo-oficjalną „kratownicę”, poza którą „nic nie istnieje” publicznie.

W ten sposób ginie podstawa samorządności, zaklęta właśnie w tyglących się multitude, différance, różnorodności, rozprzestrzenianiu), konkurencji, interesach. A jednocześnie powstaje pożywka dla Stygmatyzacji i Monoklik.

Poglądy i fakty – to dwa fenomeny, których Demokracja nie ma prawa „ruszać”, nie ma prawa w nie ingerować. Co kto myśli – jego sprawa. Co kto stworzył – jego sprawa. Jeśli wspólnota czy społeczność albo zbiorowośc nie akceptuje poglądu i faktu – musi sobie z tym radzić sama, a ni oczekiwać meta-regulacji pochodzącej „z zewnątrz” albo „z góry” – bo to jest pokusa do glajchszaltowania rzeczywistości, kratownicowania jej, rubrykowania.

To be continued…

 

 

---