Dziadek Waldemar niezłomny. 540 stopni różnicy

2013-12-26 09:01

 

Pierwszy z ministrów-prywatyzatorów jest impregnowany na wszelkie argumenty stawiające pod znakiem zapytania już nawet nie sens, ale wykonanie Planu Balcerowicza (który nie planem był, a operacją, a to czyni różnicę).

Dziś w jednej rozgłośni wigilijnie perorował z Modzelewskim – i miał do niego koleżeńską pretensję, że nie wsparł w najnowszej książce Transformacji. Dziadek Waldemar (to jego nick na Twitterze) ma o to pretensje do wszystkich. Nie wie o co chodzi? A przecież był obserwatorem z ramienia NSZZ "Solidarność" w Komisji Rządowej ds. Reformy Gospodarczej. Jesienią 1981 przygotował razem z Ryszardem Bugajem dla Komisji Programowej I Krajowego Zjazdu Delegatów związku wariant programu gospodarczego, w którym stopniowe urynkowienie gospodarki łączono z silnym nadzorem społecznym i mocną ochroną grup najuboższych!

Mógłbym powiedzieć, że on jest wystarczająco stetryczały, żeby nie zwracać na niego uwagi. Już nie napisze "Po wielkim skoku - reaktywacja". Ale rozgłośnie go chętnie zapraszają, więc trzeba mu dać odpór jakoś.

Postanowiłem użyć pisma obrazkowego. Prezentowany tu rysunek to kolejna wersja moich rozważań ustrojowo-gospodarczych w „starym” języku. Dlaczego starym? Bo trzyma się konwencji podziału fenomenów-żywiołów ideowych na lewicę, prawicę i konserwatyzm. Tymczasem jasno widać, że nasza codzienność i nasza świadomość zanurzają się powoli w rzeczywistość rozpostartą między alterglobalizm (odgórny i oddolny), wolontaryzm (odgórny i oddolny) i terroryzm (odgórny i oddolny).

Czytelnik łatwo rozpozna – po kolorach – gdzie na rysunku jest lewicowo, gdzie prawicowo, gdzie zaś konserwatywnie. Już trudniej mu będzie zauważyć, że wewnątrz rysunku mamy czarne pole bezideowe, oznaczające w moim koncepcie PRAGMATYZM: w tym obszarze każdy dobiera sobie taki słownik ideowy, jaki uważa za stosowny i „rentowny”. Jest to też pole, poprzez które następują „przeprowadzki prozelityczne”. Ktoś najpierw przyzwyczaja się, że idee, które gorąco wyznaje, są tylko narzędziem walki politycznej, a potem już tylko wybiera wedle uznania, że może inne narzędzia są lepsze, skuteczniejsze…?

 

*             *             *

Polska oddolność (i dotyczy to właściwie całej Słowiańszczyzny) –to żywioł o zapatrywaniach konserwatywno-lewicowych: z jednej strony wiara, ojczyzna, patronat, kościół, pokora, opatrzność, hierarchia, chrzest, a z drugiej strony samopomoc, samoorganizacja, roszczenie, związek zawodowy, bezpieczeństwo socjalne, rewolucyjność, wzajemnictwo. Wszystko to naraz da się zamknąć w słowie SOLIDARNOŚĆ[1], dlatego Karolowi Modzelewskiemu należy się order i nobel za podpowiedzenie takiej akurat nazwy dla wspólnoty wspólnot o charakterze polityczno-związkowo-parafialnym, jaką do dziś jest NSZZ Solidarność.

Polska odgórność – z rządem Mazowieckiego włącznie) została ogłuszona „scichapęcznymi” projektami transformacyjnymi firmowanymi przez Balcerowicza. W konsekwencji odgórność poszła szlakiem  różniącym się o 540^o od solidarnościowych 21 postulatów Oczywiście, owe 540^o to żart, mający podkreślić aburdalność projektu balcerowiczowskiego (przeciw któremu w parlamencie gardłowali jedynie Modzelewski, Bugaj i Małachowski). Jeśli coś różni się od czegoś o 180^o – to znaczy w potocznym języku że jest przeciwieństwem. Kiedy kpimy, że różnica wynosi 360^o – to mamy na myśli „przeciwieństwo do kwadratu”. Zatem niech 540^o oznacza, że każdemu przyzwoitemu człowiekowi brak słów na to, by powiedzieć, jak bardzo nie do przyjęcia jest przeciwieństwo, o którym mowa.

Idee solidaryzmu pojawiały się wielokrotnie w licznych koncepcjach społeczno-politycznych starożytności, średniowiecza i czasów nowożytnych. Stoją w opozycji do liberalizmu, któremu zarzuca przekładanie jednostki i jej dobra (oraz w ogóle dobra partykularnego) nad interesy społeczeństwa jako całości. Obrazuje to drugi rysunek (trzymam się konsekwentnie pisma obrazkowego).

Na gruncie solidaryzmu społecznego stanął papież Leon XIII w encyklice "Rerum novarum" przyznając robotnikom prawo do własnych organizacji zawodowych, dopuszczając interwencjonizm państwowy. Przez partie reformistyczne obwołany "papieżem robotniczym", starał się zająć postawę pośredniczącą między pracodawcami i warstwą robotniczą.

A bardziej uczenie (za Pedią): Podstawową kategorią teorii solidaryzmu jest według Durkheima koncepcja świadomości zbiorowej i społeczeństwa. Wyrazem solidarności społecznej jest jedność myśli i działań członków społeczeństwa. Konieczność współpracy i wzajemniczego „poplecznictwa” jest konsekwencją podziału pracy.

Dziadek Waldemar akurat tych lektur zaniedbał i dzisiaj dziwi się, nawet mocno i szczerze to przeżywa, że durny Lud serdecznie nie znosi Władzy i Elit, trzymających się Transformacji jak pijany płotu mimo naocznych dowodów na jej ponury wymiar społeczny, nie znajdując w przestrzeni ideowej bardziej poręcznej podpory. Może jest tak, że dzisiejsi przedstawiciele Ludu niezbyt celnie redagują Rację Ludową (zmarli Balcerek, Gilejko czy Kowalik, a tacy Jak Rosati czy Bożyk czmychnęli po pragmatycznych zaułkach ku Racji Przeciwnej).

Ustrój narzucony nam ćwierćwiecze temu – coraz bardziej pokazuje, że jest nie do zniesienia (znaczy: trzeba go znieść). Pytanie aktualne – to pytanie o scenariusz i o datę przedstawienia.