Kapituły
Słowo to kojarzy się nam – słusznie – z mędrcami Ważnej Racji, którzy mają moralno-duchowe i umysłowo-intelektualne dane po temu, a jednocześnie „im się chce” – by w sprawach pisanych Dużymi Literami wskazywać na to co istotne, co powinno wyrastać ponad plewy. Formuła kapituły zrodziła się w Średniowieczu, w środowiskach chrześcijańskich (o inne było wtedy trudno na naszym kontynencie) i pełniła rolę pasująca do dzisiejszego pojęcia „rady nadzorczej”, ale była bogatsza, wymagająca od członków rzeczywistego wniknięcia w sedno spraw, a nie tylko „przyklepywania” inicjatyw ścisłego kierownictwa, które chytrze do każdej inicjatywy dają „przypis” w postaci fruktów dla rzeczonej rady nadzorczej.
Zastanawiam się w ogóle, kto i w jaki sposób powinien zgłosić inicjatywę statutową złożoną z dwóch zdań:
1. Kongres Stowarzyszenia uznaje formułę Rady Senatorów za wyczerpaną i rozwiązuje Radę Senatorów, zezwalając jednocześnie obecnym Senatorom na dożywotnie używanie tego tytułu, jeśli wyrażają takie pragnienie. Radę Senatorów zachowujemy w naszej życzliwej pamięci;
2. Kongres powołuje Kapituły: Gospodarczą, Socjalną, Dyplomatyczną, Edukacyjną, Artystyczną, z zadaniem komentowania najważniejszych spraw żywych w polskim życiu publicznym, a także Kapitułę Inicjatyw Społecznikowskich, z zadaniem rekomendowania autorskich inicjatyw zrodzonych w środowisku Ordynackiej;
Zapisy te w sensie znaczeniowym lokują się między Komisjami (np. Kultury, Edukacji) a Radą Senatorów. Kapituły nie są – w założeniu – gniazdami aktywności, tylko ciałami opiniującymi sprawy polskie i sprawy aktywności członków Ordynackiej.
Jednocześnie godzą ze sobą dwie formuły „ordynackie”, ugruntowane dotąd: fiksowniczą i gromadniczą (patrz: TUTAJ).
Kapituły nie odbierają ani Zarządowi, ani Radzie Naczelnej nic z ich kompetencji: to grona ludzi o największej wiedzy i doświadczeniu w sprawach, będących tytułami-nazwami Kapituł (wyobrażam sobie, że będą to grona kilku-kilkunasto-osobowe). Ich patronem ze strony Zarządu mógłby być Wiceprzewodniczący.